ದೃಷ್ಟಿಕೋಣ ಮತ್ತು ಸುಕ್ಕಿಹೋದ ನಿರೀಕ್ಷೆ
ಪ್ರಕಾಶಮಾನವಾದ ಬಿಸಿಲು! ಮಧ್ಯಾಹ್ನವಾಗಿತ್ತು, ತಾಪಮಾನವು ನಲವತ್ತು ಡಿಗ್ರಿಗಳ ಆಸುಪಾಸಿನಲ್ಲಿ
ಸುಳಿದಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಹೊರಾಂಗಣದಲ್ಲಿ, ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯೂ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳಲಿಲ್ಲ. ಈ ಅಸಹನೀಯ ಶಾಖದಿಂದ
ತಪ್ಪಲು ಎಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮ
ಮನೆಯೊಳಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡರು..
ಮುದುಕಿ
ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಕಿಟಿಕಿಯಿಂದ ಹಗುರವಾದ ಗಾಳಿಯು
ನೆಲದ ಧೂಳನ್ನು ಬೀಸಿತು. ಅವಳು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದವರೆಗೆ ನೋಡಿದಳು ನಂತರ ಎದ್ದು ಅಡುಗೆಮನೆಯ ಕಡೆಗೆ
ಹೋದಳು . ಮಡಿಕೆಗಳು ಖಾಲಿಯಾಗಿ ಒಣಗಿದ್ದವು. ಅವಳು ಆ ಒಂದೆರಡು ಮಡಿಕೆಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಹೊರಟಾಗ,
ಮೋಟರ್ ಸೈಕಲ್ ನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮನೆಯ ಮುಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ನಿಂತುಕೊಂಡಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಬೈಕಿನಿಂದ ಇಳಿದು ನಿಧಾನವಾಗಿ
ಮುಂಭಾಗದ ಬಾಗಿಲನ್ನು ತಟ್ಟಿದನು.
" ಅಮ್ಮಾ?"
ಲಕ್ಷ್ಮವ್ವ
ಮುದುಕಿ ಬಾಗಿಲು
ತೆರೆದಳು.
ಮಗ ಶಿವಣ್ಣನ ಗೆಳೆಯ ಬಸವರಾಜು ಬಾಗಿಲ ಹೊರಗೆ ನಿಂತ್ತಿದ್ದ
“
ವಾ’ ಬಸವ !ಬಾ ಒಳಕ್ಕೆ ಏನ್ ವಿಷಯ” ,
ಅವಳು ವಿಚಾರಿಸಿದಳು.
" ಏನೂ ಇಲ್ಲ ಲಕ್ಷ್ಮವ್ವ ನಾನು ಇಲ್ಲೇ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಭಾವಿಸಿದೆ.. ಶಿವಣ್ಣ ಕೂಡ ಇದನ್ನೇ ಹೇಳ್ದ "
ಅವಳು ಅವನನ್ನು
ಕ್ಷಣಕಾಲ ನೋಡಿದಳು.
" ಸರಿ,
ಒಳಕ್ ಬಾ", ಎಂದಾಗ ಬಸವರಾಜು ಮನೆಯೊಳ ಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿ ಚಾಪೆಯ ಮೇಲೆ ಮೇಲೆ
ಕುಳಿತನು.
" ನಿನಗ್ ನೀರನ್ನು ನೀಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಮಡಿಕೆಗಳು ಖಾಲಿಯಾಗಿವೆ. ನಾನು ಹಳ್ಳಿಯ ಕೆರೆಯಿಂದ ನೀರನ್ನು ತರಲು ಹೊರಟಿದ್ದೆ." ಮುದುಕಿ ಲಕ್ಷ್ಮವ್ವ ಪಿಸುಗುಟ್ಟಿದಳು.
"ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಈ ನೀರಿನ ಸಮಸ್ಯೆ ಭಯಾನಕವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಬೇಸಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಜೋರಾಗಿದೆ" ಬಸವರಾಜು ಆತಂಕದಿಂದ ಉತ್ತರಿಸಿದ.
ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು
ಮೌನ ವಿರಾಮವಿತ್ತು.
"ಹಾಗಾದರೆ,
ಈಗ ನಿಮ್ಮ ಅರೋಗ್ಯ ಹೇಗಿದೆ ? "
“
ನನಗೇನಾಗಿದ್ಯಪ್ಪ ! ರಾಜ್ಕುಮಾರಿನಂಗ್ ಇದ್ದೀನಿ
.ಬೆಳಕರಿಯೋ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಎದ್ದ್, ದನಗಳ ಆರೈಕೆ ಮಾಡಿ , ಹೊಲಕಟ್ಟಿ, ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯ ತೊಳೆದು , ಮನೆ ಮುಂದ್ ರಂಗೋಲೆ ಇಟ್, ಅಡುಗೆಮನೆ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ
,ಹೊಲ ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲೆಸವಾಗಿರೋರಿಗೆ ಊಟವ ತಲಿಪಿಸೋ
ಹೊತ್ತಿಗೆ ದನ ಕರುಗಳು ಹಿಂದಿರುಗಿರುತ್ತವೆ.. ಹುಲ್ಲು
ಕಡ್ಡಿ ನೀರು ತೋರಿ ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟೋ ಹೊತ್ತಿಗೆ
. ಕತ್ತಲಾಗಿರುತ್ತೆ
. ಇನ್ನು ರಾತ್ರಿಯ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿ ಎಲ್ಲರಿಗು
ಬಡಿಸಿ , ಉಳಿದ್ದಿದ್ದರೆ ತಿಂದು, ಇಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಎರಡ್ ಬೊಗಸೆ ನೀರ್ ಕುಡಿದು , ಚಾಪೆ ಬೀಸಿ ಹಂಗೈನ್ ತಲೆಯಡಿಯಲ್ಲಿಟ್ಟ ಸಿವನೇ ಅಂತ ಮಲುಗ್ದ್ರೆ
ಅದಲ್ವಾ ಸ್ವರ್ಗ ?”
“ ಸರಿ ನೀನ್ ಹೇಗಿದ್ದ್ಯಾ
ಬಸವ ,ನಮ್ಮ್ ಶಿವೂ ಹೇಗಿದ್ದಾನೆ ?”
“
ಚೆನ್ನೆಯಾಗ್ ಇದ್ದಿವಿ ಲಕ್ಷ್ಮವ್ವ” ತೃಪ್ತಿಯಿಂದ ಉತ್ತರಿಸಿದ ಬಸವರಾಜು
“ ಏ !. ಏನ್ ಚೆಂದನೋ? ಎರಡ್ ತುತ್ತ್ ಅನ್ನಕೆ ನೀನು ನಮ್ಮ್ ಶಿವೂ ದೇಶಾಂತರ ತಿರುಗಿ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದ್ ಪೊಟ್ರೆಅಂತ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಜೀವನ ಸಾಗ್ತಾಯಿದ್ದೀರಿ . ಒಂದ್ ದನ ಇಲ್ಲ ಕರು ಇಲ್ಲ. ಮೇಕೆ ಇಲ್ಲ ಕುರಿ ಇಲ್ಲ , ಕೋಳಿ ಹುಂಜ ಇಲ್ಲ ಹೋಗಲಿ ಒಂದ್ ಹಕ್ಕಿಯ ಕೂಗೂ ಇಲ್ಲ, ಹಸಿರೂ ಇಲ್ಲ .. ಏನ್ ಚೆಂದನೋ? ನಾನೂ ಬೇರೆ ಕಾಣೆ . ಎಲ್ಲಿದ್ರೂ ತಿನೋದು ಆ ಎರಡ್ ತುತ್ತ್ ಅನ್ನನೆಯೇ . ಹ್ಮ್ಮ್ “
ಬಸವರಾಜು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಮಾತನಾಡದೆ ನಿಂತ
“ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಿದ್ದದನ್ನು ಹೇಳಿದೆ ಬೇಸರ ಆಗ್ಬೇಡಪ್ಪ” ಅವಳು ವಿಕೃತ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರಿಸಿದಳು.
"ನಿಮಗೆ ಏನಾದರೂ ಅಗತ್ಯವಿದ್ದರೆ ದಯವಿಟ್ಟು ನನಗೆ ತಿಳಿಸಿ.
ಮತ್ತು ನೀವು ಇಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಯಾವಾಗ ಬೇಕಾದರೂ ಶಿವು ಮತ್ತು ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಇರಲು ಬರಬಹುದು . ಮಕ್ಕಳು ನಿಮ್ಮ
ಸುತ್ತಲೂ ಇರಲು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳುತ್ತಲೇ
ಇರುತ್ತಾರೆ."
ಮತ್ತೆ ಅಹಿತಕರ
ಮೌನ ಆವರಿಸಿತು.
"ನಾನು ಈಗ ಹೊರಡ್ಬೇಕು ,
ತಡವಾಗುತ್ತಿದೆ." ಎಂದ ಬಸವರಾಜು
". ಹೋಗ್ಬಪ್ಪ " ಎಂದಳು ಲಕ್ಷ್ಮವ್ವ
"ಸರಿ ಹಾಗಾದರೆ." ಬಸವರಾಜು ಮುಂದೆ ಬಂದು
ಮುದುಕಿಯ ಪಾದಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದ. ಮುದುಕಿ ಸುಮ್ಮನೆ ನಿಂತಿದ್ದಳು.
ಬಸವರಾಜು ಮೋಟಾರ್ ಸೈಕಲ್ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ . ಮನೆ ಬಾಗಿಲ ಮೇಲೆ ಒರಗಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಲಕ್ಷ್ಮವ್ವನನ್ನು ನೋಡಿ ತಲೆಯಾಡಿಸಿದ .ಮೋಟರ್ ಸೈಕಲ್ ಬೀಸಿದ ಧೂಳಿನ ಮೋಡದಲ್ಲಿ ಕರಗಿ ಹೊರಟುಹೋದನು.
ಮುದುಕಿ ಲಕ್ಷ್ಮವ್ವ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ನೇತಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಛಾಯಾಚಿತ್ರವನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸಿದಳು. ಒಬ್ಬ
ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಮಹಿಳೆಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದಾನೆ,
ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಸುಂದರವಾದ ಕೃಷಿಭೂಮಿ, ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಮಗು ಕುಳಿತಿದೆ. ಫೋಟೋದಲ್ಲಿ
ಅವರ ಮುಖಗಳು ಉಲ್ಲಾಸದಿಂದ ಬೆಳಗಿದವು! ಆ
ಛಾಯಾಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಅವಳು ಎಷ್ಟು ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದಳು.ಕಳೆದ ಎರಡು ದಶಕದಲ್ಲಿ ಅವಳನ್ನು ವಿಧಿ
ಎಷ್ಟು ಕ್ರೂರವಾಗಿ
ನಡೆಸಿಕೊಂಡಿತು ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದಳು. ಅವಳ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಈಗ ಗೋಡೆಯಮೇಲೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಫೋಟೋವಾಗಿ ನೇತುಹಾಕಲಾಗಿತ್ತು .
ಅದರ ಸುತ್ತಲೂ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಹೂವುಗಳ ಮಾಲೆ ಇತ್ತು. ಅವನು
ಅವಳನ್ನು ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಏಕೆ ಬಿಡಬೇಕಾಯಿತು ಎಂದು ನೆನದು ಭಾವುಕಳಾದಳು . ಹೊಲಗಳಲ್ಲಿ,
ತಿರುಗಾಡುತ್ತಾ ದಣಿದ ದಿನಗಳಿಗಿಂತ , ಅವನು ದೇವರ ಪದಗಳನ್ನು ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಸಮಯವೇ ಅವಳಿಗೆ ನೆನಪಿಗೆ ಬಂತು
.
ಬಿಸಿ ಕಣ್ಣೀರು ಅವಳ ಮುಖವನ್ನು ಮೋಸಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮುದುಕಿ
ಛಾಯಾಚಿತ್ರವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತಳು. ಉರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಕಣ್ಣೀರ ಹನಿಗಳು ನೆಲಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದು
ತೆಳುವಾದ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಆವಿಯಾದವು. ಖಾಲಿ ಮಡಕೆಗಳನ್ನು ತರಲು ಅವಳು ಒಳಗೆ ಹೋದಳು.
ಮಡಿಕೆಗಳು ಈಗ ಅವಳ ಹೃದಯ ಮತ್ತು
ಅವಳ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿದಷ್ಟೇ ಖಾಲಿಯಾಗಿದ್ದವು.
